Andaman: కలల తీరం.. అండమాన్

భారతదేశంలో చారిత్రక ఆనవాళ్లు ఉన్న ప్రాంతాల్లో అండమాన్ నికోబార్ దీవులది ప్రత్యేక అధ్యాయం. అంతేకాకుండా శతాబ్దాలుగా దేశానికి వ్యూహాత్మకంగా నౌకాస్థావరంగా కూడా ఉనికిలో ఉన్నది. ఇక్కడ ఉన్న విశేషాలు వింతలను మాటలతో చెప్పడం నిజంగా కష్టమే.. ఒళ్లంతా కళ్లు చేసుకుని పులకరించాల్సిందే. 1857 తొలి స్వాతంత్ర్య సంగ్రామంలో ప్రాణాలు కోల్పోయిన అమరవీరుల జ్ఞాపకార్థం ఇక్కడ మార్చి ఒకటో తేదీన ఉత్సవం నిర్వహించడం గొప్ప విషయం. ఇక్కడి మ్యూజియం నాటి ఘనత చెప్పడమే కాదు.. సెల్యూలాయిడ్ లాంటి జైళ్లు ఆనాటి అకృత్యాలనూ కళ్లకు కడతాయి. ఏది ఏమైనా అండమాన్ దీవుల్లో నడుస్తుంటే.. చరిత్ర ఆవహించినట్లే ఉంటుంది. అండమాన్ యాత్ర విశేషాలు ఏమిటో ఒకసారి తెలుసుకుందామా? - గిరిజ పైడిమర్రి, ట్రావెలర్ 

ప్రాచీన నౌకా స్థావరం

అండమాన్ నికోబార్ దీవుల మొత్తం సంఖ్య పట్ల భిన్నాభిప్రాయాలున్నాయి. మొత్తం 836 దీవులని వీటిలో 31 దీవులలో ప్రజలు నివసిస్తున్నారని ఒక అభిప్రాయం. కాదు 572 దీవులని వీటిలో 37 దీవులలో ప్రజలు నివసిస్తున్నారని మరో అభిప్రాయం. అండమాన్ రాజధాని పోర్ట్ బ్లెయిర్. అండమాన్ అనే పేరు హండుమాన్ అనే పదం నుంచి వచ్చింది. మలయా భాషలో హనుమంతుడిని హండుమాన్ అని పిలుస్తారట. అలాగే నికోబార్ అంటే మలయా భాషలో నగ్న మనుషుల భూమి అని అర్థం. ఇక మొదటి రాజేంద్ర చోళుడు (1014-1042) శ్రీ విజయ సామ్రాజ్యం మీద దండయాత్ర మొదలు పెట్టినప్పుడు వ్యూహాత్మకమైన నావికా స్థావరంగా అండమాన్ నికోబార్ దీవులను ఉపయోగించినట్లు చరిత్ర చెపుతోంది. శ్రీవిజయ సామ్రాజ్యం అంటే ఇప్పటి ఆధునిక ఇండోనేషియా. ఇప్పుడు కూడా భారత ప్రభుత్వానికి చెందిన సురక్షితమైన నావికా స్థావరాలు నికోబార్ దీవులలోనే ఉన్నాయి. అందువలన అక్కడికి యాత్రికుల ప్రవేశాన్ని నిషేధించారు. ఎవరైనా తప్పనిసరి పరిస్థితులలో ఆఫీసు, వ్యక్తిగత (పెళ్లి లాంటి వేడుకలకు) అవసరాలకొరకు వెళ్లవలసి వస్తే ముందుగా అనుమతి పత్రం (వీసా లాంటిది) తీసుకోవలసి ఉంటుంది. అక్కడ ఉండడానికి మూడు నాలుగు రోజుల కన్నా ఎక్కువ అనుమతి లభించదు.

అండమాన్ జైలు

మొదటి రోజు మూడుగంటలకు అండమాన్ జైలును సందర్శించడానికి వెళ్లాము. మా హోటలు నుంచి 15. ని.లు ప్రయాణం. జైలు నిర్మాణం 1896 లో మొదలై 1905 లో పూర్తయింది. ఆ భవనంలో ఏడు సరళ రెక్కలు ఉన్నాయి. మధ్యలో టవర్ ఉంది. అది వాచ్ టవర్‌గా ఉపయోగపడేదట. చూడడానికి నక్షత్రం ఆకారంలో ఉంది. సైకిలు చక్రం లాగా కూడా ఉంటుంది. బర్మా నుంచి తెచ్చిన ఒకలాంటి ఎరుపు రంగు ఇటుకలను నిర్మాణానికి ఉపయోగించారు. ఒక్కొక్క రెక్కలో మూడు అంతస్తులు ఉన్నాయి. మొత్తం 696 సెల్స్ (గదులు) ఉన్నాయట. ప్రతి సెల్ 2.7 వెడల్పుతో 4.5 పొడుగుతో ఒక అతి కష్టంగా మెసలాడానికి వీలు కానంత ఇరుకుగా ఉన్నది. పైన చిన్న వెంటిలేటర్ మాత్రం ఉన్నది. రెండో అంతస్తు చివరలో వీర సావర్కర్ గది ప్రత్యేకంగా ఉన్నది. ఆ గదిలో ఆయన ఫొటో, చిన్న చెక్క బల్ల, రెండు లోహపు పాత్రలు ఉన్నాయి. ఒకరితో మరొకరు మాట్లాడుకోవడానికి వీలులేని నిర్భంధం. ఒంటరితనంతో మానసికంగా కృంగి కృశించడం. ఖైదీల కొరకు ఎక్కడా మల మూత్ర విసర్జన శాలలు లేకపోవడం మరింత బాధాకరం.

జైలులో క్రూర శిక్షలు

దానికి తోడు భయంకరమైన శిక్షా విధానం. శక్తికి మించిన పనులు చెప్పి, చేయలేక పోయినందుకు శిక్షించడం. కొబ్బరి పీచునుంచి తాళ్లను తయారు చేయించడం. రోజంతా చేతితో గానుగను తిప్పుతూ నూనెను తీయించడం అందులో కొన్ని. చేతితో తిప్పే హ్యాండిల్ సులువుగా తిప్పడానికి వీలుకాని విధంగా బరువులు బిగించబడి ఉన్నాయి. టార్గెట్‌ను పూర్తి చేయలేదని శిక్షించే విధానం కూడా భయంకరంగా ఉండేదట. ఒక చువ్వకు ఖైదీని బోర్లా పడుకోబెట్టి కాళ్లు చేతులు కట్టేసి, పిరుదులమీద చర్మం ఊడి వచ్చేదాకా కొట్టే వారట. ఒక రోజుతో చర్మం ఊడి రాని పక్షంలో మరుసటి రోజు మళ్లీ అదే శిక్ష. ఒక్కోసారి ఆ చోటులో కారం పొడి కూడా చల్లే వారట. ఈ రకమైన శిక్షా నమూనా అక్కడ ప్రత్యేకంగా ఉన్నది. దానితో ఖైదీలు కూర్చోలేక, పడుకోలేక భయంకరమైన వేదన అనుభవించేవారు. జైలులో ఇచ్చే ఆహారం, నీళ్లు కూడా తిని తాగడానికి వీలుకాని విధంగా పురుగులతో, వాసనతో ఉండేవట. అందుకు నిరసనగా ఖైదీలు నిరాహార దీక్ష చేశారట. మహావీర్ సింగ్ (భగత్ సింగ్ స్నేహితుడు), మోహన్ కిషోర్, మోహిత్ మోయిత్రాల చేత దీక్ష విరమింప జేయడానికి బలవంతంగా పాలు తాగించినప్పుడు అవి ఊపిరితిత్తుల్లోకి పోయి ఊపిరాడక మరణించారట.

1939లోనే జైలు ఖాళీ

భారతదేశంలో స్వాతంత్య్రోద్యమం కాలంలో మహాత్మాగాంధీ, రవీంద్రనాథ్ ఠాగూర్ సెల్యులార్ జైలును మూసేయాలని ప్రచారాన్ని ఉధృతం చేశారు. ఫలితంగా వలస ప్రభుత్వం 1937-38 లో రాజకీయ ఖైదీలను స్వదేశానికి పంపించింది. 1939లో దాదాపు జైలు ఖాళీ అయింది. రెండేళ్ల తరువాత జపనీయులు ఆక్రమించారు. పరిస్థితులు తారుమారయ్యాయి. పోర్టుబ్లెయిర్ లోని జింఖానా గ్రౌండులో సుభాష్ చంద్రబోస్ భారత జాతీయ పతాకాన్ని ముందుగా ఎగురవేయడంతో 1945లో రెండో ప్రపంచయుద్ధం ముగిసిన తరువాత అండమాన్ భారత దేశంలో భాగమైంది. కానీ పూర్తి హక్కులు భారత దేశానికి స్వాతంత్ర్యం వచ్చాక అంటే 1947 తరువాత వచ్చాయట. 1956లో భారత ప్రభుత్వం అండమాన్‌ను కేంద్ర పాలిత ప్రాంతంగా ప్రకటించింది.

జాతీయ స్మారక చిహ్నం

సెల్యులార్ జైలులో మొత్తం 795 మంది రాజకీయ ఖైదీలు ఉండేవారు. వారిలో ఎక్కువగా బెంగాల్ నుంచి 608 మంది ఉండేవారు. తెలుగు రాష్ట్రాలనుంచి ఎనిమిది మందిని ఉంచారు. స్వాతంత్ర్యం తరువాత జైలులోని రెండు రెక్కలను కూల్చిచేశారట. 1979 ఫిబ్రవరి 11 తేదీన అప్పటి భారత ప్రధాని మొరార్జీ దేశాయి దానిని జాతీయ స్మారక చిహ్నంగా ప్రకటించారు. 1993 నుంచి ప్రజలు సందర్శించడానికి వీలు కల్పించారు. ముందుగా మేము చూసిన ఫొటో గ్యాలరీలలో ఉన్న సమాచారం మేరకు ఇక్కడ ప్రస్తావించాను. ప్రత్యేకంగా ఒక గ్యాలరీలో ఆ కాలం నాటి ఫొటోలనే (లండన్ నుంచి తీసుకువచ్చి) ఉంచారు. మరోచోట నూనె తీసే లోహపు గానుగలు ఉన్నాయి. ఖైదీలు వేసుకునే డ్రెస్సు, శిక్షల నమూనాలు ఉన్నాయి. ఉరిశిక్ష వేసే గది ప్రత్యేకంగా ఉన్నది. ఒకేసారి ముగ్గురికి ఉరిశిక్ష వేసే ఏర్పాటు అక్కడ ఉన్నది. సాయంత్రం మేము చూసిన లేజర్ లైట్ షో సాంకేతికంగా సందర్భానుగుణమైన సంగీతంతో నాణ్యంగా ఉన్నది. ఖైదీలకు వేసే శిక్షలతో పాటు అప్పటి సంఘటనలను కళ్లముందు ఉంచింది.

రాస్ ఐల్యాండ్

రాస్ ఐలాండ్. రెండు కిలోమీటర్ల విస్తీర్ణం. అండమాన్ దీవులలో రాస్ దీవి చారిత్రకమైనది. ఒకప్పుడు బ్రిటిష్ వారు ఇక్కడి నుంచే తమ పాలన సాగించారు. మొదటిరోజు సెల్యులార్ జైలులోని ప్రత్యేక గ్యాలరీలో చూసిన ఫోటోలలో ఉన్న భవనాల ఆనవాళ్లు రాస్ ఐలాండ్‌లో ఉన్నాయి. వాటిని పోల్చుకుంటూ ముందుకు సాగాము. అప్పటి బ్రిటిష్ వాళ్ల రెసిడెన్సీ, చర్చి, లైబ్రరీ, ఆఫీసు భవనాల మొండి గోడలు ప్రస్తుతం అక్కడున్నాయి. అప్పట్లో అక్కడ 500 మంది నివసించే వారట. రాస్ ఐలాండ్ లోని మరో ఆకర్షణ. విచ్చలవిడిగా తిరుగుతున్న జింకపిల్లలు. వాటితో మనం ఆడుకోవచ్చు... వాటి వెనక పరుగులు పెట్టొచ్చు.. ఫోటోలు తీసుకోవచ్చు. వెనక వైపుగా మెట్లు దిగి కిందకు వెళితే సముద్రతీరం. ఆ కాలంలో బ్రిటిష్ వాళ్లు అక్కడి నుంచే కాబోలు పడవలలో బయటకు వెళ్లేవారు. మర్నాటి ఉదయం హావలాక్ ఐలాండ్ కు సమయం లేక వెళ్లలేదు కానీ కాలాపత్తర్ బీచ్ కు వెళ్లాము. అక్కడ హిందీ సినిమా షూటింగ్స్ చాలా జరిగాయని చెప్పారు. అక్కడి నుంచి రాధానగర్ బీచ్ కు వచ్చాము. ఆసియా ఖండంలో ఉన్న మొదటి పది బీచ్‌లలో అది ఒకటట.

పోర్ట్ బ్లెయిర్ నగర పర్యటన

ఉదయమే పోర్ట్ బ్లెయిర్ నగర పర్యటన మొదలు పెట్టాము. ముందుగా సముద్రికా నావెల్ మెరైన్ మ్యూజియం కు వెళ్లాము. అక్కడ నాలుగైదు గదులలో ఆ దీవులలోని ఆదివాసీల జీవన విధానానికి సంబంధించిన వివరాలు, మోడల్స్, ఎరుపు, తెలుపు, పసుపు, నీలం ఇలా రంగు రంగుల కోరల్స్ ఉన్నాయి. ప్రవేశరుసుము ఒక్కరికి ₹ 50/. అక్కడినుంచి చాతన్ కలప మిల్ కు వెళ్లాము. అది ఆసియాలోనే పెద్దది. పురాతనమైనది. దానిని 1883 లో ప్రారంభించారు. అండమాన్ వృక్షంగా పిలువబడే పడౌక్ చెట్టు కలపను అందమైన, నాణ్యమైన కళాకృతులను చేయడానికి ఉపయోగిస్తారు. ఇది చాలా ఖరీదైనది కూడా.. ఈ కలప కొత్తగా ఉన్నప్పుడు మెత్తగా ఉంటుంది. ఏళ్లు గడిచేకొద్దీ లోహం కంటే దృఢంగా తయారీతుంది. మిల్లు లోపల ఊతంగా పెట్టిన స్తంభాలు పడౌక్ వృక్షాలవే ఉన్నాయని గైడు చూపించింది. పలురకాల కలప దుంగలు ఆ ప్రాంతంలో ఉన్నాయి. 1857లో ప్రథమ స్వాతంత్రోద్యమంలో ప్రాణాలు కోల్పోయిన 250 మంది అమర వీరుల స్తూపం ఆ ప్రాంగణంలో ఉన్నది. ఇప్పటికీ మార్చి ఒకటో తేదీన వాళ్ల జ్ఞాపకార్థం అక్కడ ఉత్సవం జరుగుతుందట. వారిని అండమాన్‌కు తీసుకువచ్చిన ఆ తేదీనే ఉత్సవాన్ని జరుపడానికి ప్రభుత్వం నిర్ణయించింది.

ట్రైబల్ మ్యూజియం

ఫిషరీస్ మ్యూజియంలో అండమాన్ సముద్ర గర్భంలో దొరికే వివిధ జలచరాల నమూనాలు చూశాం. ఆవు, పంది, పాము, ఆకారాల్లో ఉన్న చేపలు ఇన్క్యూబలేటర్లలో పెట్టి ఉన్నాయి. నేనైతే ఇలాంటివి ఇప్పటివరకు ఏ ఎక్వీరియంలోనూ చూడలేదు. అక్కడి నుంచి ట్రైబల్ మ్యూజియం కు వెళ్లాము. ఆదివాసీలు ఉపయోగించే ఆయాధాలు, వాళ్ల జీవనవిధానం, సంగీత వాయిద్యాలు, వారి ఇండ్ల నమూనాలు మొదలైనవి అక్కడ ఉన్నాయి. ఆదివాసీలపై తీసిన డాక్యుమెంటరీ సినిమా కూడా చూసాము. అక్కడ నుంచి సైన్సు మ్యూజియం లోకి పోయాము. చిడియాటాపు మీదుగా ముండా పర్వత్ కు వెళ్లాము. అది చాలా అందమైన సముద్ర తీరం. చిడియాటాపు సూర్యుడు అస్తమించే దృశ్యాన్ని చూసే ప్రదేశం.

జరావా తెగను చూడవచ్చంతే..

మా అండమాన్ నికోబార్ ప్రయాణంలో అది చివరి రోజు. చాలా కీలకమైన రోజు. ఉదయమే మూడు గంటలకు బారతాంగ్ ఐలాండ్‌కు బయలు దేరాము. ఉదయపు నడక మొదలుపెట్టాము. దాదాపు రెండు కి.మీ.లు. దూరం. పొగమంచులో ప్రశాంతమైన వాతావరణంలో ఆ నడక మనసుకు శరీరానికి ఉత్సాహాన్నిచ్చింది. అక్కడి నుంచి దట్టమైన అడవిలో వాహనం ముందుకు సాగుతోంది. ఆ ప్రాంతంలో జరావాలు అనే ఆదివాసీలు ఉంటారట. వాళ్లు కనిపిస్తారేమోనని అందరూ ఉత్సాహంగా చూస్తున్నారు. ఒకచోట ఇద్దరు మగవాళ్లు ఒక మహిళ కనిపించారు. మహిళ ఒక పురుషుడు అర్ధనగ్నంగా ఉన్నారు. మరొకతను ప్యాంటు షర్టు వేసుకొని ఉన్నాడు. మరికాసేపటికి ఐదారుగురు చిన్నపిల్లల గుంపు కనిపించింది. ఐదారేళ్ల వయసున్న పిల్లలు. ఉత్సాహంగా ఆరోగ్యంగా ఉన్నారు. ఇంకాసేపటికి ఇద్దరు పురుషులు ట్రక్కులో వెళుతూ కనిపించారు. తిరుగు ప్రయాణంలో ఒకచోట ముగ్గురు పురుషులు కూర్చుని ఉన్నారు. వాళ్ల పక్కన బల్లాలు కూడా ఉన్నాయి. ముందుగానే మమ్మల్ని హెచ్చరించి ఉండడం వలన ఎలాంటి సైగలు, ఫొటోలు తీయలేదు. మరోవైపు సఫారీలో క్రూరమృగాలను చూడడానికి వెళ్లినట్లుగా మనుషులను చూడడానికి వెళుతున్నామన్న బాధ లోలోపల వేధించింది.

ప్రకృతి అద్భుతం లైమ్ స్టోన్ గుహ

బారతాంగ్ చేరాక ఫెర్రీలో 15 ని.లు ప్రయాణించి మరోచోటుకు వెళ్లాము. అక్కడినుంచి స్పీడు బోటులో 20 ని.లు ప్రయాణించి, రెండు కిలోమీటర్లు నడిస్తే.. సహజ సిద్ధంగా ఏర్పడ్డ లైమ్ స్టోన్ గుహను చేరుకోవచ్చు. ప్రకృతి సృష్టించిన అద్భుతాలలో ఇది ఒకటి. ప్రకృతి వైపరీత్యం వల్లనో, మానవ తాకిడి వల్లనో కానీ చాలా వరకు నల్లబడి పాడైపోయింది. వంద మీటర్ల గుహ మాత్రం సహజసిద్ధంగా తెల్లగా ఉన్నది. సహజంగా ఏర్పడ్డ అనేక రకాల ఆకారాలను టార్చ్ లైటు వెలుగులో యాత్రికులకు గైడులు చూపిస్తున్నారు. ఆ లైట్ వెలుగులో లైమ్ స్టోన్ అందంగా తళ తళా మెరిసి పోతూ ఉన్నది. అది అలా అంత అందంగా ఎన్నాళ్లు ఉంటుందో.. గైడులు హెచ్చరిస్తున్నా మనుషులు కదా.. చేతితో తాకకుండా ఉండలేక పొతున్నారు.

మట్టి అగ్ని పర్వతం

అక్కడి నుంచి తిరిగి వచ్చి మేము మరో చిన్న వాహనంలో మడ్ వాల్కనో (మట్టి అగ్ని పర్వతం) చూడడానికి వెళ్లాము. మట్టి, నీరు, వాయువుల విస్ఫోటనం ద్వారా అది ఏర్పడింది. కొన్నిసార్లు అనేక భౌగోళిక చర్యలు కూడా మట్టి అగ్నిపర్వతాలు ఏర్పడడానికి కారణం కావచ్చు. అలాంటివి చైనాలో చాలా ఏర్పడ్డాయని అక్కడ రాసి వుంది. మేము వెళ్లినప్పుడు అక్కడ బురదలో బుడగలు రావడం గమనించాను. అయితే బురద అగ్నిపర్వతాలు నిజమైన అగ్నిపర్వతాల లాగా ప్రమాదకరమైనవి కావు. ఎందుకంటే అవి లావాను ఉత్పత్తి చేయవు. వాటి పరిమాణం కూడా చాలా చిన్నగా ఉంటుంది. మా బృందంలో రచయిత్రులు, ఉద్యమకారులు, సామాజిక కార్యకర్తలు ఉండడం వలన ఈ ప్రయాణం ప్రత్యేకంగా సాగింది. ఆనందంతోపాటు జ్ఞానాన్ని ఆర్జించుకొని సంతోషంగా వెనుదిరిగాము.

సెంటినెలీస్ దీవిలోకి వస్తే ప్రాణాలు హరీ..

అండమాన్ నికోబార్ దీవులలో ఒంగే, జరావా, జాంగిల్, సెంటినెలోస్, నికోబారీస్ అనే ఐదు ప్రధాన ఆదివాసీ తెగలున్నాయి. వారిలో నికోబారీస్ చదువుకొని డాక్టర్, లాయర్, లాంటి వృత్తులలో ఉన్నారట. కానీ వాళ్లు తను నికోబార్ ఐలాండ్ కు పోయినప్పుడు మాత్రం విధిగా తను సంస్కృతీ సంప్రదాయాలను పాటిస్తారట. నికోబార్ లో ఉన్నత పాఠశాల కూడా ఉన్నదట. ఆపై చదువులకు మాత్రం అండమాన్ రావలసిందే.. ఇంగ్లీషు, హిందీ మాధ్యమాలలో బోధన ఉంటుందట. ఉద్యోగాలలో యాభైశాతం రిజర్వేషన్ వారికి అండమాన్ ప్రభుత్వం కల్పించిదట. వాళ్లలాగే జరావా ఆదివాసీలను కూడా అభివృద్ధి చేయవచ్చు కదా? అండమాన్ ప్రభుత్వం అని మాల్యాద్రిని అడిగాను. ప్రభుత్వం జరావాల ప్రాథమిక అవసరాలు తీరుస్తుంది కానీ చదువులో ప్రోత్సహించడం లేదు. ఎందుకంటే వాళ్లకు కూడా ఉద్యోగాలలో యాభై శాతం రిజర్వేషన్లు కల్పించాలంటే ఉన్న కొద్దిపాటి ఉద్యోగాలలో అది సాధ్యం కాదు. అక్కడ స్థిరపడ్డ తమ లాంటి స్థానికులకు నష్టం జరిగే అవకాశం ఉంది అని అభిప్రాయపడ్డాడు మాల్యాద్రి. వీళ్లలో సెంటినెలీస్ ఆదివాసీ తెగ సెంటెనల్ ఐలాండ్ లో ఉంటుందట. 2010 జనాభా లెక్కల ప్రకారం (ఎయిర్ సర్వే) వాళ్ళు 50 మంది మాత్రమే ఉన్నారట. వాళ్ళ దీవిలోకి కొత్తవాళ్ళు ఎవరు వచ్చినా చంపేస్తారట. అలాంటి సంఘటన ఒకటి ఆమధ్య జరిగి వార్తల లోకి ఎక్కింది కూడా..

పారాచూట్ బెలూన్

నార్త్ బే, రాస్ ఐలాండ్స్ అండమాన్ పర్యటనలో ప్రత్యేకం. నార్త్ బే ఐలాండును కోరల్ ఐలాండ్ అని కూడా అంటారు.అక్కడి నుంచి రాస్ ఐలాండ్ కు ప్రయాణం. మధ్యలో వాతావరణ అనుకూల స్థితిని బట్టి పారాసెయిలింగ్ చేసి, అదే బోటులో రాస్ ఐలాండ్‌కు తీసుకువెళతారన్నమాట. పారాచూట్ బెలూన్‌ను నడుముకు బిగించికొని సముద్రం మీద గాలిలోకి ఎగరడమే పారాసెయిలింగ్. (సముద్రం పైన కాకుండా కొండలపైన గాలిలోకి ఎగిరితే పారాస్లైడింగ్ అంటారు.) అది ఒక అద్భుతమైన సాహస క్రీడ. పక్షలా రెక్కలు కట్టుకొని ఎగరాలని చిరకాలంగా అంతర్లీనంగా ఉన్న కోరిక తీరబోతున్నదనే ఉద్వేగం.. మా ఆరుగురిలో నలుగురం చేయగలిగాము. భిన్న వర్ణాల పారాచూట్ ను నడుముకు బిగించికొని ఆ మూడు నిమిషాలు పక్షిలాగా గాలిలో ఎగిరిపోయాను. పైన నీలాకాశం.. కింద నీలి సముద్రం.. కనిపించనంత ఎత్తులో గాలిలో తేలిపోతూ నేను.. ఇలాంటి అనుభూతులను వర్ణించడానికి నిజంగా భాష సరిపోదు. జెట్స్ కింగ్ కూడా సముద్రంలో చేసే సాహసక్రీడనే. గాలిలో ఆకాశంలోకి ఎగరడం ఒకటైతే.. మోటారు బైకులో రయ్ మని సముద్రపు అలల మీద దూసుకుపోవడం రెండోది. మోటారు బైకు పైన రయ్ మంటూ అలల మీద దూసుకు పోవడం ఇదే తొలిసారి. అలల మీద బైకు కదలికలకు ఒక వైపు ఉద్వేగం.. మరోవైపు ఆనందం.. కాసింత భయం. అన్నింటి మేళవింపు అనుభూతిని మాటల్లో చెప్పలేం. మొత్తంగా పది నిమిషాలు.