నెత్తురతో తడారుతున్న నేల
పెను భయాలతో కమ్మేస్తున్న మేఘం
కంట కన్నీరు కూడా
ఆవిరయిపోయే ఆక్రందనలు
కన్నపేగు బంధం కంటిముందే
కనుమరుగవుతుంది
నిస్సహాయ స్థితిని నిందిస్తూ
కళ్ళుండీ చూడలేని కసాయి కాలం
అధికార అంగబలాన్ని
అధిరోహించలేని బలహీనం
నేర్చుకున్న జ్ఞానం
చదివిన చదువు అజ్ఞాన
రంగును పులుముకుంది
క్రూరత్వాన్ని నరనరాలలో నింపుకుంది
విలయ తాండవాన్ని తిలకిస్తుంటే
మరో రోజు కోసం ఆలోచనేది
బ్రతుకు మీద ఆశేది
మరో కళింగను తలపిస్తున్నా
గుర్తుకు రానీ బుద్ధుని భోధనలు
వినపడని శాంతి హితువులు
ఎగరలేని శాంతి పావురాలు
మనుషులంతా మరమనుషులయ్యారు
యావత్తు యుద్ధ ఛాయలు అలుముకుని
నిశి వీధుల వెంట దేశాంతరాలకు
పయనమయ్యే సమయం ఆసన్నమాయే..
యం. లక్ష్మి
తెలుగు అధ్యాపకులు